Zie o.a.:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Club_Mazzo
1978-2004
Vereniging Mazzo werd opgericht op 9 juni 1978 door Hans Baaij (penningmeester), Michiel van den Bergh (voorzitter), Eric Breuker (secretaris), Ad van der Meer (DJ), Michiel Romeyn (acteur en creatief initiator), Malcolm St. Julian-Bown (cameraman), Bob Takes (kunstenaar, grafisch ontwerper), Victor Tiebosch (uitgever, vice-voorzitter) en Fred Veldkamp (ingenieur elektronica Delft en ingenieur werktuigbouwkunde). In aansluiting op de installatie van de kabeltelevisie maakte de vereniging avantgardistische TV-uitzendingen voor radio Stad Amsterdam.
Op 5 juni 1980 ging Club Mazzo open. Het interieur, ontworpen door architect E.C. (Coen) de Groot, was strak en modern en geheel in zwart/wit. Op de witte muurvlakken werden projecties vertoond. Midden in de club stond een lichtbar van meer dan 25 meter lang en de dansvloer was, in tegenstelling tot andere clubs in die tijd, fel verlicht. Het publiek verzorgde daarmee zijn eigen shows. Mazzo was de eerste club in Amsterdam van internationale allure die grote bekendheid verwierf door de speciale dia- en videoprojecties. Afhankelijk van de avond werden er speciale beelden op de wanden geprojecteerd, bijvoorbeeld van industrielandschappen, of onderwater beelden. Ook werden in de club de eerste videoclips uit Amerika vertoond en werden er eigen videoclips gemaakt. De muziek was zeer innovatief: Engelse en Amerikaanse New Wave en keiharde Punk rock & roll, waarvan de Sex Pistols de ultieme belichaming vormden.
In het voorprogramma werden er in Club Mazzo spectaculaire performances georganiseerd in nauwe samenwerking met Galerie De Appel.
Het bijzondere van de Club kwam mede tot uiting in de conceptuele thema-avonden van een absurdistisch, surrealistisch karakter. Voorbeelden hiervan waren Mazzo goes Public, waarbij de stoelen vervangen werden door toiletpotten en de Titanic-nacht met scheve dansvloer en ijsbergen in de toiletten. Ook de Chevrolet op de discovloer waarin je kon gaan zitten en de moord op Kennedy werd nagebootst, maakten veel tongen los. De Amerikaanse verkiezingen werden een aanleiding voor groots georganiseerde nachtelijke events, met live beeld en geluidverbindingen met o.a. de City University of New York.
Mazzo introduceerde in Nederland als eerste het fenomeen van de VJ. De Amerikaan Peter Rubin bleek de eerste serieuze VJ van zijn tijd te zijn. Zijn werk heeft na zijn dood op 6 november 2015 te Berlijn een plek in het Filmmuseum EYE verkregen.
Celebs:
De mix van conceptuele kunst en uitgaansleven, entertainment en disco was in die tijd een uniek en nog niet eerder beproefd concept. Dankzij onder andere De Appel gaven artiesten, zoals Laurie Anderson en Linton Kwesi Johnson, die later beroemd zouden worden, perfomances in Mazzo. Supertramp deed er een onverwachte jamsession en Philip Glass was een regelmatig terugkerende performer. Ook kunstenaars als Raul Marroquin, Tomek Lamprecht, Dick Maas, Michel Cardena, David Garcia en vele fotografen waaronder Taeke Henstra, Jack Aarts, Jaap de Graaf, Max Natkiel, Erwin Olaf, Koos Breukel, Govert de Roos en Aat den Ouden kregen in Mazzo een podium. Ook mensen uit de televisiewereld en omroepland waren regelmatig terugkerende gasten, met name Job Pannekoek die meestal op zijn pantoffels Mazzo bezocht. Bijna alle Nederlandse bands hebben in de loop der jaren wel een optreden in Mazzo gehad en ook veel mensen uit de televisie en omroepwereld. Daarnaast was Mazzo een hangout voor binnen- en buitenlandse artiesten die in Amsterdam optraden. De bands die ‘s avonds in Paradiso speelden, kwamen daarna naar de Mazzo, met name de vertegenwoordigers van punk- en new wave bands, zoals The Cure, Depeche Mode, UK Subs, Ultravox en Simple Minds. Ook Doe Maar kwam na afloop van een concert bij Mazzo uitblazen. Beroemdheden als Bob Wilson, Mink Deville, Sting, Robert Plant, Prince, Mick Jagger, Boz Scaggs, Kid Creole en van eigen bodem vele BN-ers, fotografen, theatermakers en NL filmsterren zoals Raul Marroquin, Erwin Olaf, Kees Prins, Arjan Ederveen, Helmert Woudenberg, Bram Vermeulen, Gerard Thoolen, Rijk de Gooyer, Johnny Kraaijkamp, Loes Luca, Orlow Seunke, Alex, Marc en vooral Vincent van Warmerdam en vrijwel alle gezelschappen die het Shaffy theater en het Mickerey bespeelden frequenteerden Club Mazzo.
Via het eerste boek van Arnon Grunberg, Blauwe Maandagen, deed Mazzo zijn intrede in de Nederlandse literatuur. Kluun en Hans van der Beek plaatsten Mazzo in 2011 op nummer 6 in hun boek Aan de Amsterdamse nachten, de top 100 aller tijden van het Amsterdamse nachtleven.
Maja en ‘de deur’:
Mazzo was ook berucht vanwege het deurbeleid. Tot begin jaren tachtig bestond streng deurbeleid in clubs in New York, Parijs en Londen. Bij Club Mazzo kwam je alleen in aanmerking voor een lidmaatschap (en daarmee de toegang) als je “audiovisueel bezig was”. Voor sommigen was dit bijzonder lastig te bewijzen en daarom werden er regelmatig mensen geweigerd bij de ingang. Dit beleid werd uitgevoerd door Maja van den Broecke, later bekend actrice in TV-series en films, en volgens Kluun in bovengenoemd boek ‘de koningin van Amsterdam’. Het positieve effect was dat het Mazzo-lidmaatschap fel begeerd werd en mensen werkzaam bij theater en televisie en studenten van kunstacademie, toneelschool of filmacademie, massaal lid werden van de club. Zo kreeg Mazzo de juiste ‘crowd’ in huis.
Mazzo Video:
Uit de Club Mazzo is een van de meest technisch geavanceerde bedrijven ter wereld op het gebied van grootbeeld projecties voortgekomen, Mazzo Video, opgezet door Fred Veldkamp. Mazzo Video haalde in 1992 zelfs het Guiness Book of Records met de grootste videoprojectie aller tijden van de Spaanse koning Juan Carlos, tijdens de wereldtentoonstelling in Sevilla, Spanje. Technisch was de grootste prestatie de technische verzorging, inclusief de projecties, van het concert van Pink Floyd, The Wall in Berlijn in 1990.
In 1989 namen de bedrijfsleiders Gerard Krabben en Frans Vreeke Mazzo over. Inmiddels had een nieuwe muziektrend haar intrede gedaan en was het tijd voor verandering. Krabben en Vreeke vernieuwden Mazzo drastisch en succesvol. De club ging over op House en Techno dance muziek en het fenomeen van de DJ als artiest deed zijn intrede. Zij zetten de Mazzo-traditie voort op artistiek en creatief niveau en waren daarin succesvol o.a. met lokale T.V. uitzendingen vanuit de Mazzo “Club Chique” met drag queen Vera Springveer.
In 1995 en 1996 beleefde Mazzo enkele roerige jaren. Na een brand verhuisde de club noodgedwongen een jaartje naar de Oudezijds Voorburgwal; de locatie van de voormalige Zorba de Buddha, de Bhagwandisco. Eenmaal terug aan de Rozengracht deed de politie een inval wegens drugs. Die klap kwam Mazzo financieel nooit helemaal te boven. Toch lukte het de club eind jaren negentig nog topavonden te organiseren met underground muziekstijlen als techno, drum ’n bass en hiphop. Na twee keer van eigenaar te zijn gewisseld, viel in 2004 het doek. In 2010 opende Bert van der Leden, eigenaar o.a. van de Supperclubs, er een Italiaans restaurant onder de oude tot de verbeelding sprekende naam “Mazzo”.
Mazzo logo’s:
1978-1980:
1980-1989:
1989-2004:
Het bestuur van Vereniging Mazzo:
Van Links naar rechts: Hans Baaij, Eric Breuker, Michiel van den Bergh, Victor Tiebosch.
Oprichters van Mazzo, achter van links naar rechts: Victor Tiebosch, Bob Takes, Michiel van den Bergh, Eric Breuker, Malcolm St. Julian Bown. Voorgrond: Ad van der Meer en Michiel Romeyn. Ontbreken: Hans Baaij en Fred Veldkamp.